Κάποτε μια τσιγγάνα έκανε παράκληση στο φεγγάρι να της χαρισει εναν άντρα, εναν εραστή, εναν αγαπημένο. Η σελήνη θα της έκανε το χατήρι με αντάλλαγμα τον πρώτο της γιο. Η τσιγγάνα δέχτηκε και ο αντρας που περίμενε ήρθε. το αγόρι που θα γεννηθεί θαχει χλωμό χρυσαφένιο πρόσωπο, ένα παιδί αλλιώτικο. ο άντρας της μόλις το αντικρύζει, βλέποντας ότι τούτο το παιδί δεν εχει το μελένιο χρώμα της φυλής, μαχαιρώνει τη γυναίκα και παίρνει το παιδί να το εγκαταλείψει μακρυά, να πεθάνει στην ερημιά.Το αγόρι έζησε, μεγάλωσε μόνο, και κάθε φορά που το κυρίευε ο φόβος και η μοναξιά, η μάνα που το ζήτησε, η Σελήνη, έγερνε και το σκέπαζε, κάθε φορά που ταξίδευε μισή, γερμένη, όλοι ήξεραν ότι αγκάλιαζε το αγόρι. όλη η φύση της φώναζε: "δεν μπορεις εσυ να γινεις μάνα, στέκεις εκεί ψηλά, κανένας εραστής δεν σε φτάνει, δεν θα γίνεις ποτέ μάνα". Εκείνη το ήξερε, μα από τότε που της δόθηκε τούτο ταγόρι, έκλαιγε απο θλίψη για το πόσο εύκολα μια γυναίκα δίνει το παιδί της ως αντάλλαγμα για έναν άντρα, έναν εραστή, έναν αγαπημένο.

Αμφιτρίτη