Με τη δική του τη ματιά
τη μεθυσμένη σκοτεινή
περνώ του ονείρου μου τα
βράδια
και κάθε που 'χει μπλέ φεγγάρι
του δίνω το άμαθο κορμί
μισό κορμί,
μισκό σκαρί γυναίκας
μισό ψάρι
Μαθαίνω κόλπα
μαγγανείες
κάτω απτο φως
του φεγγαριού
και στην ανάσα του τρελού
λατρεύω αλλόκοτες
θρησκείες
Δεν έχει τέλος αυτή
η αρμύρα
γωνιά δεν έχει ετούτη
η γη
πού να τον κρύψω τον αλήτη
τον έρωτά μου
τον πειρατή.
Τον βλέπω να σέρνεται
στην άμμο- θαρρείς
κι η θάλασσα χύνεται από το
στόμα
και μου φωνάζει
και με καλεί
μα είμαι μικρή
μικρή ακόμα....
Μα κάποια μέρα
σαν μεγαλώσω
θα γίνω γύμνια
θαλασσινή
θα τον ξεπλύνω
από την άμμο
με την αγάπη μου
θ' αναστηθεί...
Αμφιτρίτη
